دو ماه از دو افق در دو شب تجلّي کرد / يکي شهنشه دوران، يکي امير سپاهش
دو گوهر از دو صدف از دو بحر گشت نمايان / يکي چراغ هدايت، يکي معين و گواهش
يکي حسين و يکي ناصر حسين، ابوالفضل / که جان خويش به کربلا بداد به راهش
از وقتی این خبر پیچیده یه عده فقط بخاطر دعواهای سیاسی و رأی گرفتن در مجلس و به احتمال خیلی زیاد ریاست جمهوری دایه ی دلسوزتر از مادر شدن بیا و ببین.
طرفدارای سمت چپ و حامیان دولت هی داد و بیداد می کنن که آقایان گشت نامحسوس امنیت اخلاقی اهانت و بی اعتمادی به جامعه زنان است و مدعی حامیت از بانوان میشن.
طرفدارای اونور هم که میخوان طرف مقابل تو انتخابات رأی نیاره هی داد میزنن بگیرید این جورثومه های فساد رو بگیرید این هارو در زندان بیندازید تا آدم شوند.
آقایون خانما کشف حجاب فقط یکی از جرایمی هست که پلیس نامحسوس امنیت اخلاقی برعهده داره ولی مزاحمت برای مردم و برهم زدن آرامش و امنیت مردم سه تا دیگه از وظایفشونم هستا.
خب اگه ناراحتین میخواین این طرح رو لغو کنن اما اگه کسی تو خیابون مزاحم ناموس شما شد، اگه کسی یدفه چاقو در آورد و حمله کرد به شما، اگه وقتی مریض داشتین یکی هی اومد بوق بوق راه انداخت از پلیس شاکی نشینا.
اولش همه میگن عشقه. من عاشقتم و جز تو هیچکسی رو ندارم. اما نمیدونم چرا تو این عشق دیگران رو هم سهیم می کنند. پسره اینقدر ضعف دختر داره که از صد کیلومتری دختر می بینه راهش رو کج می کنه و میره تو مسیری که دختره راه میره. یا اگه صدتا تاکسی خالی از کنارش رد بشه تو تاکسی میشینه که دختر توش نشسته باشه. یا خدا نکنه چندتا دختر گروهی کنار هم راه برن، دیگه نمیشه کنترلش کرد، اینقدر محو تماشا میشه که اگه 18 تا 18 چرخ هم از روش رد بشن اصلاً متوجه نمیشه.
دختره هم برا نشون دادن معشوقه هاش و چشم رو هم چشمی با دوستش هر دقیقه به یکی ازونا میس میندازه تا بگه ببین چقدر کشته و مرده دارم. حالا خبر نداره همون کشته مرده هاش با صد نفر دیگه مثل خودش هستن. یا موقعی که با دوستاش میخواد بره بیرون اینقدر بتونه کاری میکنه که از کنار هر پسری رد شد بهش نگاه کنه و پزش رو پیش دوستاش بده.
این دو گروه تو خیال خام خودشون فکر می کنند که خیلی مهم هستند و هرجا که میرن همه براشون دست و پا میشکنن. اما خبر ندارن که پسرا دنبال لذت های جنسی هستند و دخترا هم دنبال خالی کردن جیب پسرا. یعنی هردوتا گروه بشدت ساده تشیف دارند و فکر می کنند همدیگه رو رنگ می زنند و زرنگند.
از لحاظ روانشناسی این دخترها و پسرها نسبت به هم اعتیاد دارند. افراد براشون مدتی کوتاه مهم هستند و خیلی زود دلشون زده میشه و میرن دنبال کیس جدیدتر.
اما آخرش تا کجا؟ تا کی؟ تا چه تعداد؟ اول و آخرش باید به یکی اعتماد کرد که بشه باهاش زندگی کنن. اما چطور میشه به کسی اعتماد کرد که با صد نفر بوده و هیچ اعتمادی نیست که بعد از ازدواج با صدتای دیگه نباشه؟ درواقع پایه و اساس زندگی این افراد همیشه بر بی اعتمادی بنا خواهد شد و حتی بعد از ازدواج هم دست بهخیانت خواهند زد...
گاهی زمین و زمان در تکا پو می شوند تا تورا به زمان و مکانی بخوانند که فرسنگ ها از باورت دورترند و به دلت نزدیک. اما باور کن صدایی که تورا از میان این همه هیاهوی پنجره ها و خیابان ها و آهن ها و رنگ ها فرا می خواند سخت به گوش می رسد ولی تنها به تو می رسد، تنها به تو...
درست در همین لحظه است که زنگ دلت به صدا در می آید و دعوت نامه خانه خورشید تو را به مهمانی خاک ها می خواند، فرقی نمی کند چه هستی و که هستی، مهم اینست که تو از میان هزاران نفر دعوت شده ای، فقط تو...
و بار گناه را زمین می گذاری و با پای دل راهی سرزمین عشق می شوی. راه سخت است و طولانی اما وقتی در قتلگاه شهدا پای می نهی نمی دانی این مکان و زمان در کدام لحظه تاریخ آینده یا حال یا گذشته است.
گویی زمان در افق اینجا چرخش زمین را هم از یادش برده است و هیچ عقربه ای در ساعت دنیایی بالا و پایین نمی رود...
انگار ذرات این خاک گرم جای خود را با ابرهای آسمان عوض کرده اند و نمی دانی در آسمان چندم قدم بر میداری.
و درست در حوالی خانه شقایق است که بوی عشق و دلدادگی و اشک از سنگرهای بی قراری مجنونت می کند و چشمه خشکیده اشک هایت جاری تر از رود اروند می شوند و می مانی من کجا و پای نهادن در جای پای بال فرشتگان کجا...
و حال در میان هق هق گریه هایت و اشک هایی که بر روی گونه های عبودیت جاری می شود دو رکعت نماز عشق نیت می کنی و جانمازت می شود فرش خاک و مهر نمازت زمینی که جای پای عرشیان است...
دقت که می کنی می بینی کمی آنطرفتر نوشته است خطر انفجار مین، اما پوتین و کلاه خودی تکه تکه شده و تکه پیراهنی پاره متحیرت می کند، آری اینجاست که تازه درمیابی راز سیم را باید از خار دار پرسید.
می مانی بروی یا بمانی، دل بکنی یا دل را جا بگذاری، اما پای رفتنت نیست، جاذبه مافوق تصور این خاک تو را در آغوش خود می گیرد و تو روحی که در قفس زمینی محبوس کرده ای را ناگاه رها می بینی.
چشم دنیایی را می بندی و با دیده دل می بینی دلتنگی فتح المبین را، غربت شرهانی را، عطر عجیب فکه را، تنهایی کانال کمیل را، خاک پاک چزابه را، نسیم دلنواز اروند را، حس عجیب نهر خین را، اشک های عملیات رمضان را، باران رحمت طلاییه را، بوی سیب شلمچه را و پیکر پاک شهدای تازه تفحص شده معراج شهدای اهواز را.
با چشم دل آسمان را می نگری، همان آسمانی که روزی در های بهشتش را برای معراج خاکیان گشود و تو اکنون بی هیاهو در همانجا ایستاده ای که روزی افق نوری فرشی را به عرش دوخت.
آری اینجا محل بارش بی امان گلوله ها و خمپاره هاست، اینجا مین ها راه بهشت را بهتر می دانند، اینجا نخل هایش هم ایستاده میمیرند، اینجا محل عبور ملائک است، اینجا ...
وقت تنگ است و باید راهی شد اما دلت را جا می گذاری و می روی و وقتی به خود می آیی که می فهمی فرسنگ ها از شعاع نور سرزمین خاکی دور شده ای و شهدا عیدیشان را با یک تکه از کفن و خاک تفحس شده خود به تو هدیه داده اند. زیارتت قبول.
چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را خاطره را زیر باران باید برد
با همه مردم شهر زیر باران باید رفت
دوست را زیر باران باید برد
عشق را زیر باران باید پیدا کرد
زیر باران باید بازی کرد
زیر باران باید چیز نوشت حرف زد نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی
زندگی آب تنی کردن در حوضچه "اکنون" است
رخت ها را بکنیم
آب در یک قدمی است ...
سهراب سپهری
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
عضویت سریع
